Study hard!

Kahapon hindi sinasadya na nakapakinig ako ng news sa radio at television.  And siempre, ang mga nagbabagang balita ay tungkol sa sistema ng edukasyon sa bansa.

Incidentally, naibalita ang public high school na kung saan nag-aral ang aking mga nakatatandang kapatid. Noon sikat, maayos ang pasilidad, mahusay ang turo, at makulay ang buhay doon. Ngayon, nakakalungkot na isa na rin ito sa mga school sa Q.C. na problemado. Hindi ko sure , pero ang dinig ko parang sa paghahati sa morning and afternoon shift, hindi na ng kada year, kundi halimbawa sa first year –may mga papasok ng umaga at sa hapon.  Ito ay para ma-accommodate ang dami ng mga estudyante.

Pero may mas matindi pa roon, may alam akong isang  school din  sa Q.C. na sa lapag na nakasalampak ang mga mag-aaral at sa likod na ng mga building nagkaklase. Mayroon din na 100 na halos ang nasa iisang klase at hinahati pa ‘yong classroom. At yong divider ay isa o dalawang napakanipis na plywood.

Noong elementary pa nga lang ako umaabot na rin kami sa classroom ng 100 sa mga unang araw, ang ma-late walang upuan. At kapag mas mataas ang bilang ng numero ng section mo, wawa ka. Iyong mga makukuha mong books at upuan, “vintage” talaga. (iyan ay bukod pa sa thinking ng iba na ‘pag nasa section 4 – pataas ka na e mahina ulo mo). Buti kamo either section two or section one si hitokirihoshi. (so, elementary pa lang na nagwa-wantu-tri (123) na ako …hahaha!)

Halos lahat kaming magkakapatid ay galing sa public schools,  napilitan lang akong  i-private (or i-maximum security hehehe). Pumapasok kasi akong maayos pero bumabalik ng mukhang ewan (kung ano ‘yong mukhang ewan, ewan ko rin).

Dahil sa aking buhay –public school at iba pang  experiences, masasabi kong biggest achievement ko talaga ay makapagtapos ng pag-aaral. Siguro, pwede akong magsisi sa course na kinuha ko (na sa awa naman ay hindi pa naman ng bonggang-bongga, hehehe!) pero ang makatapos ng pag-aaral ay hinding-hindi ko pagsisishan. Kahit sabihin ng iba na mahirap din naman maghanap ng trabaho,  may pinag-aralan ka pa o wala. (e bat may trabaho ako, aber!)

Ang edukasyon sa akin ay hindi lamang daan para magkaroon ng maayos na trabaho at kumita ng salapi, kundi isang mahalagang pundasyon ng aking pagkatao. (palakpakakan n’yo naman ako!!! Komposisyon ko talaga yan. Sige na, pls! hehehe)

Then kagabi naman, napanood ko ‘yong Analysis by Winnie Monsod sa News on Q. Batay sa Philippine Human Development Report,  sa 1000 estudyante na nag-enroll sa grade one, 670 rito ang aabot sa grade 6, pero 650 lang ang makakatapos ng elementarya.  

Sa 650, mababawasan pa ito ng may 220- 230 dahil sa tantya ay may 420 – 430 lang ang makakapagtapos ng high school.  Sa 420 -430 na mag-aaral na ‘yon, 230 lang ang susubok na mag-college at malamang umano ay 120 lang sa kanila ang makakapagtapos ng kolehiyo.  Dagdag pa sa ulat, sa 120 ay isa lang dito ang mula sa talagang mahihirap na pamilya. 

Hindi ba’t nakakalungkot ang kalagayan ng edukasyon sa ating bansa at kung gaano karami ang out of school youth. Ang nakakainis pa rito, iyong may mga kayang mag-aral ay nagbubulakbol lang. Hindi nila naiisip kung gaano sila kaswerte na mag-aral sa dekalidad na eskwelahan na may cozy classrooms and state of the art facilities. Ang pinakamatinding usapin pa riyan ay  “buti pa sila nag-aaral.”

Sana ay sa sariling sikap at disiplina, matututong pahalagahan ang edukasyon.  Hindi rin lang naman tungkol ito sa data, ekonomiya ng bansa o dangal sa lipunan. Dahil ngayon, ang edukasyon (sa Pilipinas) ay isang pagpapala at isang pambihirang oportunidad.

Paki-basa rin ang aking lumang post na old school at panoorin ang Analysis. thanks!