Diary

Dahil maraming part ng mga oras ko noong bakasyon ang puro pagre-reflect (nagbubulay-bulay kapag walang magawa), trip na trip ko ang mag-dairy, na take note 10 years ko na palang ginagawa. Bunot ako doon sa mga luma, parang take a pick sa baraha. Nabunot ko ‘yong diary ko noong 2000 na isang Sailormoon notebook.

That time ay sooooobrang addict ako sa anime at ang mga pinoproblema ko lang ay ang pagbabantay ng tindahan namin (na ayokong-ayoko), pag-aaral ko sa unibersidad (na ewan bat ako napadpad doon) at kung paano ako makakapanood ng mga favorite TV programs ko -anime, Charmed & Dawson’s Creek. Binanggit ko rin dun na sa wakas nakabili na ako ng tape ng M2M (na ewan kung nasan na rin).  At doon ko pala itinago ang mga payslip doon sa unang co. na pinasukan ko.

Madalas natatawa ako ‘pag naaalala ko ang kababawan ko noon, kung gaano ako ka -persistent sa mga gusto ko, yong mga bagay na gusto kong makuha, kung paano ko protektahan ang sarili ko at yong mga moments na nawaglit na sa memorya ko.

Dun sa isang page na nabuklat ko, ang nakasulat ay tungkol sa isang naging crush ko from other college.  Wala akong alam tungkol sa kanya maliban sa student no. n’ya. Nakakaloka ang naging palusot ko noong napalingon siya habang sinisipat ko kung ano ang name n’ya sa ID n’ya. And later on, na-realize ko na hindi ko naman kailangan alamin pa dahil… of all people, siya pala ang kaagaw ko sa isang libro na madalas kong hiramin.

In a way, kahit sabihin pa ng iba d’yan na ‘di na uso ang diary, pambata lang at ‘di ko na masyado nagagawa ( ang gap ko nga ngayon ay kada  buwan na ata), wala akong paki. Buhay ko ‘to no, joke.  Ang diary ay isang avenue para sa akin para makapag-reflect, sabihin ng buong-buo at purong -puro (parang kape lang) kung ano ang nasa isip at puso ko. In swimming, Freestyle ang stroke.

Pinakapayak, mura at madaling makukuhang bagay ang diary kung gusto mo ring may pagbuntunan ka ng galit at mai-record ang naiiba or ordinaryong experience mo. May time na may mga pahina na ayokong buklatin pa at may nababasa rin akong nagpapalungkot sa akin. Pero ‘di ba sa awa naman ng Dios ay nalagpasan ko ang mga ‘yon.

Kabuntot ng pagbabasa ko ang iba pang ala-ala na pwedeng kadugtong nang nangyayari sa akin ngayon.  May isa akong naisip  na maliban naman sa nakalipas na, sa tingin ko  ‘yon na ang the best decision/action ko noong time ‘yon. Isa na lamang yun magandang aral para sa aking kasalakuyan at buhay sa hinaharap. (Gusto mo malaman kung tungkol saan?, ‘Wag na pang-diary nga lang e)

I don’t know kung hanggang kailan ko kayang mag-diary (lalo’t ngayon may Hoshilandiana ako) pero isa lang masasabi ko… iba pa rin ang may diary!

Confession: His name is Lex

After ng matagal kong pakikisama kay SM at panaka-nakang pakikipag-ulayaw kay SW, ay may bago na akong kinahuhumalingan.

At tila mas malakas ang tama ko kay Lex kasi every time na kaharap ko siya nakakalimutan ko ang oras. As in wala akong reklamo kapag napupuyat na ako sa kanya.

Alam ko namang dapat ay maging mature ako at dapat magkaroon ng priority sa mga bagay-bagay pero para siyang may batubalani, hindi ko mapigilan ang aking sarili na siya’y hanap-hanapin. Minsan isinasantabi ko na iyong panonood ko, iyong kailangan kong basahin, at iyong kailangan kong trabahuin.  Iba e ‘pag siya ang kasama ko, ang dami kong nadidiskubre at ang dami kong natutuhan.

Minsan natatakot na ako kasi ma-adventure si Lex, nai-intimidate ako sa lakas ng loob at talino niya. Hindi siya mayaman pero kaya niyang magkaroon ng ari-arian dahil sa diskarte niya.  At kakapalan ko na ang mukha ko na sabihin na magagawa niya iyon pag kami ang magkasama. Handa akong sumabay sa mga adventures niya at alam kong makakamit namin ang aming mithiin kapag kaming dalawa ang magka-partner. Oh da va!

Hay… basta I don’t care kung hanggang saan kami basta ang alam ko ay hindi ko siya bibitiwan kahit magalit pa si Manang Juling! Remember his name is Lex!

Note:

Gusto mo malaman kung sino  sina SM and SW?

So, what’s the latest?

NAA-AMAZE ako sa sarili ko dahil hindi na ako gumon (addict) sa TV. Dati kasi from 5 am to 12 midnight ay halos alam na alam ko ang mga programa sa dalawang nag-uunahang TV Station sa bansa.

Naalala ko pa na kahit mga kuya kong maton, napapatiklop ko ‘pag talagang nagagalit na ako dahil hindi ako makapanood. Nung grade 3 naman ako, pinaghahanap ako minsan nina Manang Juling at Bestfriend, hindi pa kasi ako kumakain at umuuwi gayong mga 9pm na noon. Iyon pala ay nakikinood ako ng TV sa kapit-bahay namin. Madali lang naman ako Makita eh meron akong watching position.

Dahil din siguro sa kapapanood ko may alam na akong mga mature topics. Nakakapanood na rin kaya ako ng “Melrose Place” at “Baywatch” noong grade 3 ako. Tas siempre damay pa diyan iyong kailangan ko munang manood ng news bago ‘yong primetime programs. Kaya nga noong mga panahon na ‘yon ang katsika ko na ay iyong kapitbahay naming na Magna Cum Laude (masabi lang no!? hahaha).

Noong high school kung ‘di ko tinatakasan ‘yong service namin, ay nagpapagabi ako ng uwi. Nakikinood pa kasi ako sa mga kaklase ko. Kasi kung uuwi ako kaagad hindi ko maabutan ‘yong pinapanood kong anime. Tas iyon na nga, dahil sa isang palabas nag-cutting ako sa klase, nagbiyahe pa sa Maynila mula QC, humahangos palagi para makauwi at siempre nagpupuyat ng todong-todo. May time pa nga na wala akong social life dahil mas gusto kong kaharap ang TV kaysa tao.

Teka, kailan nga ba ako nawalan ng gana manood ng TV. Sa pagkaka-alala ko, nagsimula iyon nung maging ratings conscious ang dalawang istasyon. Kasi dati kung magpaparinigan sila, minsan lang sa isang araw eh na-addict ata , pataasan na ng ere per gap. Malaking factor din na busy ako sa work.

Siguro in a way naging healthy naman ang naging bunga noon, kaso parang nakakaumay, daig pa ang commercial. Magkagayon man, nagamit ko naman ang pagiging addict ko sa TV sa maraming pagkakataon sa aking karera.

Basta for me, pagdating sa entertainment and acting, mas magaling ang Kapamilya and kung news, special effects (telefantasya), creative gimmicks doon naman mahusay ang Kapuso.

Whether, nag-mature na ba ako o naiiba na ang hilig ko, malaking ginhawa talaga na hindi na ako ganun ka babad sa TV (naku aayon malamang si Manang Juling dito hahaha). Marami pang bagay akong nagagawa na mas nakakaaliw at kapaki-pakinabang.

Wala lang

Hinangad mo, pinagbuhusan ng panahon at enerhiya pero parang wala lang

Pinag-ipunan , ipinagpalit sa mas importante subalit nawalan ng halaga

Napagmamasdan at mahahawakan pero hindi maaaring mapasaiyo.

Malimit sa simpleng trip nanggagaling ‘yan

tapos makakahiligan at yon mapupunta sa pagkahumaling

madalas sa minsan, nabibigyan mo ng rason kung bat mo nagugustuhan ‘yon

pero panaka-naka iisipin mo na sa totoo lang wala ka naman talagang mapapala

subalit dahil ‘yon ang hinahanap ng mata mo at ‘yon ang type ng puso mo

eddie go, bahala na si Batman

Gaya ng isang palabas na pumapalo ang ratings at lumalaylay ang istorya

na depende na sa mga manunulat o manonood kung tutukan pa ito

dadaan din ang punto na mapagtatanto mo na tama nga ba ang ginagawa mo?

dapat nga bang pag-ukulan ng pansin ito o nagsasayang ka lang ng oras?

Sa bandang huli masasaktan ka ba o di kaya’y makaapekto sa iba?

Kahit ikaw ang klase ng tao na praktikal sa buhay

sinisikap na bigyan ng silbi ang bawat sentemong lumalabas sa iyong bulsa.,

o indibidwal na nagpapakaperpekto, parang abnormal na rin kung minsan

kung wala kang ginawa na parang wala lang, hindi ba?

Pero bilang tao na may lohikang sinusunod, alam mo na hindi pwede,

hindi laging dapat ganoon at kailangang balanse ang mga bagay.

Masarap ang sumubok o makipagsapalaran pero hanggang kailan nga ba?

Kapag pati ikaw hindi mo na rin alam kung wala ka na sa direksyon?

Bat kaya sa una pa lang ay hindi mo na pinigilan ang sarili mo?

Alam mong may mas importante at may dapat na asikasuhin

Pero bakit nag-uukol ka pa sa aspetong wala ka naman

inaasahang kapalit o mahihita?

Parte nga ba ng pagkatao mag- trip, magmukhang tanga at maging ewan?

From Japan to Taiwan and South Korea, arasso!

Naiitindihan ko ang mga taong nahuhumaling sa kung anong bagay. Yung mga fans na naghahabol sa kanilang mga iniidolo, mga taong addict sa paglalaro ng computer at lalong-lalo na ang mga buwakaw sa TV.

Isa akong anime maniac noong ako ay nasa high school hanggang sa mag-college. Kahit papaano grade conscious ako noon sa aming mataas na paaralan at alam ko na mahina ako sa Math kaya kailangang mag-effort. Subalit, dahil sa Zenki hindi ako nag-take ng quiz sa math class namin.

Nakipagsiksikan ako sa mga kalalakihan sa eatery malapit sa school namin para lang makita kung paanong pugpugin nina Zenki (alagad ni Badjola) at Cherry-Nai (ang dakilang manggagaway!) ang hari ng kadiliman na nabuo dahil sa mga pinagsama-samang binhi ng kasamaan (na parang mata na kumakapit sa tao at pinapasama niya).

Zenki, BTX, Saber Marionette, at higit sa lahat Akazukin ChaCha ang ilan sa mga nakahiligang kong panoorin noong high school. Pero noong elementary mga madramang cartoons gaya ng Cedie: ang Munting Prinsipe (na pumalit sa paborito kong Batibot), Princess Sarah, The Trap Family Singer, Remi (yung lalaki ang bida). Terrible yung Remi lagi akong umiiyak doon.

Alam nyo bang may diary pa ako para lang sa all time favorite anime ko na Akazukin ChaCha

Nung mag-college naman nakikipagbangasan ako para sa Samurai X, Magic Girls, Fushigi Yuugi, Ayashi No Ceres at Little Women. Marami pa actually kasi mga 1999-2001 uso talaga ang anime. Yun din ang time na mga anime programs ang primetime ng GMA like Master of Mosquiton, Flame of Recca, Ghost Fighter, Pokemon, Master Rancher, Vision of Escaflowne etc etc.

Nauubos ang ipon ko sa kakapa-print ng mga info about sa mga pinapanood kong anime… especially sa samurai x na may collection na ako ng text, posters, cards etc. etc.

Siempre, dahil mahilig na rin lang ako sa anime, yun din ang pinili kong baby thesis ko. Queber sa gastos pero masaya talaga ako habang ginagawa ko yun. Iba pala talaga pag may passion naks! Yun din ang time na pumapasok ako sa dean’s list. Mas nai-inspire ako noon sa kapapanood ng anime kesa sa tunay na tao. Ay talagang crush na crush ko noon si Kenshin Himura (Samurai X) at Emperor Hotohori (Fushigi Yuugi), well hanggang ngayon. Hehehe

Siguro bumaba ang interes ko sa anime after kong mapanood ang Cardcaptor Sakura at Inuyasha (na lintik talaga hindi matapos-tapos sa ABS). Busy na talaga ako sa school noon saka nagpapaka-active na ako at may special someone (naks!) na walking anime din kasi kamukha niya si Yukito (Cardcaptor Sakura).

Job hunting mode ako ng unang ipalabas sa Pilipinas ang Meteor Garden. Hirap ako mag-hanap noon kasi kailangang bago mag-3.30 nasa bahay na ako (later nalipat siya bago mag–TV Patrol) at namimili ako ng company na makakauwi ako ng maaaga.

Yung una kong work nakakauwi ako bago mag-3 kaya ayos. Nung matapos yung MG 1 lumayas na ako roon. Hehhee

Pinaka-crush ko sa MG si Ximen (Ken Zhu), dahil wala lang type ko yung itsura niya. Yung kala mo henyo pero mokong pala… wahahaha

Maliban sa MG, Yung “It Started With A kiss” lang ang pumasang Taiwanese series sa akin. Na-realize ko kasi hindi maganda ang script ng mga series nila. Kadalasan laylay na ang mga dialogue, paulit-ulit yung effects (alam mo yun eksenang may malaglag kunwari tas slow motion na, tas kukunan ng iba’t ibang anggulo yung paglaglag ng bagay na iyon. Kapag ganun may mabigat na mangyayari.), saka yung acting sos, ang layo nila sa mga local artists natin.

Ang first Korean series sa bansa ay ang Bright Girl,at yun din siempre ang unang Korean series na nakita ko. Tas naging paborito ko na ang My Love Cindy (bida rin dito si Jang Nara ng Bright Girl at The Wedding ), Winter Sonata, My Girl, at Coffee Prince.

Dahil sa Winter Sonata pinapalampas ko ang Dawson’s Creek at Charmed. Nakita ko rin doon ang aking mi koibito san na si Bae Yong Joon-sama. Siya na ang pinakamatagal na artista na naging crush ko. Ewan ko ba. hahahha

Ano naman kayang susunod na mauusong foreign series sa Pinas? Well yung abc 5 nag-attempt noon na magpalabas ng mga Arabian kaso di umubra. Yung mga Mexican nawala na ng tuluyan. At dahil naman sa mga Korean series, nabawasan na ang paggawa ng mga telenobela na umaabot ng 2 years. Naaala mo ba dati, may isang serye na inabot ata ng 5 years kakahanap lang sa isang diary?